წარმოიდგინე…
იცი, რა?
რა და, რომ თორმეტი წლის ხარ და ცხოვრება ერთი გრძელი, ამაღელვებელი თავგადასავალი გგონია. თორმეტი წლისა ხარ და გყავს შენი კბილა, შენსავით ფათერაკებს მოწყურებული სამი მეგობარი, რომლებიც სახელის მოსახვეჭად თუნდაც გველეშაპს შეებმებიან ხმალდახმალ. მაგრამ, აბა, სადღა ნახავ ჩვენს დროში გველეშაპს… ჰოდა, ერთიც ვნახოთ, დიდი ბიჭების საუბარს მოჰკრავ ყურს, დაკარგული ყმაწვილის გვამი რომ უნახავთ ტყეში. უნახავთ და ვერ კი ამხელენ. რას გაამხელენ – მაშინ ხომ ისიც უნდა თქვან, ნაპარავი მანქანით ვიყავითო… შენც ადგები, აიყოლიებ ყონაღებს და წკვარამ ღამეში იმ გვამის საპოვნელად დაადგები გზას.
მაგრამ ჯერ მხოლოდ თორმეტი წლისა ხარ და, რა თქმა უნდა, არ იცი, რომ სწორედ ეს ამბავი დაასვამს სამუდამო დაღს შენსა და შენი მეგობრების ცხოვრებას. იმ წერტილად იქცევა, საიდანაც შინ ვეღარ დაბრუნდები. რომ იმ ღამეს უზრუნველი ბავშვობა სამუდამოდ მოგიხურავს კარს…
ან, აი, რა: ცამეტი წლისა ხარ, დედისერთა, შეძლებული ოჯახიშვილი, ქერა და ცისფერთვალა, თავაზიანი და გონიერი. მასწავლებლებს თვალში რომ ჩაუვარდე, ხელს არ ამოისვამენ. მშობლებს ხომ შენზე ამოსდით მზე და მთვარე. შენც მეტი რაღა გინდა, ცა ქუდად არ მიგაჩნია და დედამიწა – ქალამნად. მაგრამ რაღაც არ გასვენებს, რაღაც მეტისმეტად ჩამტკბარი გეჩვენება შენი ცხოვრება, კრემიანი ნამცხვარივით. და როცა ერთ მშვენიერ დღეს მეგობრის ფარდულში, ძველისძველი ჟურნალების ქექვისას, სტატიებს წააწყდები ნაცისტური გერმანიის საკონცენტრაციო ბანაკებზე, მიხვდები – სწორედ ეს გემო აკლდა შენს ცხოვრებას. საშინელების მძაფრი გემო.
მაგრამ ჯერ მხოლოდ ცამეტი წლის ხარ და, რა თქმა უნდა, არ იცი, რომ ბედთან თამაში ადრეა შენთვის. რომ შენი სუსტი, ბიჭური მხრები ამ ტვირთის ქვეშ უმოწყალოდ გაისრისება…
ან თუნდაც ეს: რომ ახალგაზრდა, ნიჭიერი ბანკირი ხარ, გყავს მომხიბლავი ცოლი, გაქვს შესანიშნავი სამსახური და ბრწყინვალე პერსპექტივა. რომ, ერთი შეხედვით, სანატრელიც აღარაფერი დაგრჩა. რომ ამ ყველაფერს ისე შეესისხლხორცე, როგორც საკუთარ ხელებს – თეთრს, ნაზსა და უზადოდ მოვლილს, და აზრადაც არ მოგდის, რომ დადგება დღე, ღმერთები შენთვისაც მოიცლიან, ცა თავზე დაგემხობა და, სამხეცეში გამომწყვდეულს, თავის გადასარჩენად არაადამიანური ნებისყოფისა და გამჭრიახობის გამოჩენა მოგიწევს.
ანდა, რომ მეოთხე ათეულში გადამდგარი ექიმი ხარ, ომგამოვლილი, ათასჭირგადანახადი. რომ წისქვილის ქვა არ დაბრუნებულა შენს თავზე, თორემ სხვა არც არაფერი დაგკლებია. და აი, როცა გგონია, ცხოვრება კალაპოტში ჩადგა, სწორედ მაშინ შეეჯახები რაღაც ისეთს, შენი ცხოვრების სამუდამო კოშმარად ქცევა რომ უწერია…
„წელიწადის დრონი“, რომელიც, რაღა ახლახან, ბარე ექვსი-შვიდი თვეც იქნება გამოსცა „დიოგენემ“, ოთხ ვრცელ მოთხრობას აერთიანებს. „რიტა ჰეიუორთი და გაქცევა შოუშენკის საპატიმროდან“ და „ნიჭიერი მოწაფე“ ფილმადაც მენახა და წამეკითხა კიდეც, „გვამი“ და „სუნთქვის მეთოდი“ კი პირველად ჩამივარდა ხელში. ესენი ხომ გადავიკითხე სულმოუთქმელად, მერე ისინიც მივაყოლე და უკვე მერამდენედ ვკითხე საკუთარ თავს – როგორ ახერხებს-მეთქი ეს კაცი, ასე უბრალოდ, თითქოსდა სასხვათაშორისოდ, თამაშ-თამაშით ჩაყვინთოს ჩვენი სულის ბნელ სიღრმეებში, გამოიხმოს მათ წიაღში მთვლემარე ქაოსი და ხელისგულზე დაგვიდოს…
ჯოჯოხეთი – ეს სხვებიაო, ერთი ფრანგი ამბობდა. ჭკვიანი ფრანგი, ხელწამოსაკრავი ვინმე კი არა…
ეს სათვალიანი ამერიკელი კიდევ ჩაიცინებს და სასხვათაშორისოდ გეტყვის, რომ ჯოჯოხეთი სხვა არაფერია, თუ არა ჩვენივე ბნელი, მოუთვინიერებელი ინსტინქტების ანარეკლი. რომ ყველას სულით დაგვაქვს ჩვენ-ჩვენი ჯოჯოხეთი, რომელიც ერთ დღესაც უთუოდ დაიხსნის თავს და იქ გადაგვეყრება, სადაც არ ველით.
ბიჭი ხარ და დაუდექი…
Filed under: სტუმრად მოლისთან Tagged: Anisoptera Odonata, გახრწნილი ზაფხული, დიოგენე, ზამთრის ზღაპარი, თამარ კოტრიკაძე, იმედი და გაზაფხული მარადია, მოლის სტუმრები, პროზა, სტივენ კინგი, უმანკოების შემოდგომა, ქართული თარგმანი, წელიწადის დრონი
